Tijn Van Herwijnen
Koningin
Ik zie haar, vanaf dat ene bankje,
in wel honderd tinten blauw,
bij vurige luchten en ochtenddauw.
Ik zie haar als koningin,
regerend over haar rijk van weides en bomen.
Gevend en nemend met haar stromen.
Maar ieder oog vangt ander licht,
en dit zal anders binnenkomen.
Mijn woord is daarom aan u gericht:
Zoek dat bankje en kijk wat u ziet
Laat het bezinken en vind de betekenis.
Ontdek en waardeer wat zij u biedt.
Tom Vanvuchelen
Druk.
Op mijn mond, mijn ogen, ’k ga mee met de stroming en –
Schrik.
Het water dringt binnen, mijn longen beginnen te –
Stik.
’k Word bijna herboren, zintuigen verloren en –
Stuk.
Mijn lichaam beneden, mijn ziel al gegleden en –
Ik.
Fuck.
Billie Marks
De Maas
De Maas op haar mooist is
Liggend in haar bedding
Voor onrust een redding
Ze slaat en stroomt nooit mis
Stromen doet ze ongehinderd
Zo spiegelt ze de blauwe lucht
Niemand die ooit voor haar vlucht
Maar die rust wordt snel geminderd
Wat maakt de Maas ineens zo woedend
Waar ze ooit zo mooi bestond
Waait de wind nu veel te spoedend
Ze overstroomt nu zo gewond
Aan alle oevers bloedend
Waar zich ooit een kust bevond
Keira Vankan
De Maas
Woedend overschrijdt ze met haar blauwe concert
De opgedrongen grenzen van de oevers
En negeert ze haar zelfgeschapen weg,
Die eens volkeren samenbracht
Maar ze nu in een scheiding legt,
Alleen te schenden door haarzelf,
En laat ze haar wateren verdwijnen in de zee,
Als uitgesproken woorden in de grote leegte.
Maar vaak genoeg spreken we over haar
En toch zien we nauwelijks
Haar glorie als een schoonheid.
Uit schroom voor haar vernielzucht
Miskennen wij haar pracht
Vaker dan redelijk is.
Guusje Tis
De laatste adem
Door haar stille uitzicht werd ik misleid
Woest maakt ze gebruik van mijn gewichtloosheid Ik probeer te vechten tegen de stroom
en hoop ontwaakt te worden uit deze gruwelijke droom
Mijn vermoeide lichaam met onmacht verdoofd door de kracht waarvan ze mij heeft beroofd
De bron voor verschillende vormen van leven zal nu genadeloos mijn laatste adem wegnemen
Azra Soyturk
elders
ik zit aan de Maas
luisterend naar de natuur
op zoek naar leven
Tess van Beveren
Water dat verhalen met zich meevoert
Vluchtige blauwe penseelstreken
Slingeren tussen groene door
Regen en golven zullen nooit ontbreken
Creëren al eeuwenlang een spoor
Eerst een vlechtende baan
Door het Holoceen weer meanderen
Gedurende het Saalien is het Maasdal ontstaan
Dat deed het ruwe toendralandschap weer veranderen
Toen Romeinen aan beide kanten van de rivier
Tegenwoordig alleen nog onder de grond een verhaal
In 57 v.C. kwam zelfs Julius Caesar met zijn leger naar hier
Want na delen van Gallië stond plots de Maasvallei centraal
Een moerassige waterkant
Ideaal voor contact met de goden
Waardevolle spullen begraven voor ze in het zand
Om ze op die manier te noden
De middeleeuwse oude burcht van Elsloo
Verdwenen onder een deken van water
Kasteelmuren met een eigen geschiedenis, dat blijft zo
Alleen brokstukken op de bodem blijven het erfgoed voor later
Continu onverwachte stromingen, overal
19e-eeuwse gebroeders Leyssen sterven een vreselijke dood
Veiligheid in dat water is zeker niet het geval
Zeker niet met een getrokken boot
Waterstand ’s zomers laag, ’s winters hoog
Water dat verhalen met zich meevoert
Staat nog amper droog